Rola gwałtownych ulew i powodzi w modelowaniu rzeźby Kotliny Kłodzkiej oraz zachodnich pasm górskich Sudetów Wschodnich Kotliny Kłodzkiej oraz zachodnich pasm górskich Sudetów Wschodnich
Region na pograniczu Kotliny Kłodzkiej oraz Sudetów Wschodnich sektora zachodniego jest – ze względu na zróżnicowanie hipsometryczne – obszarem silnie reagującym na intensywne opady i gwałtowne wezbrania wód rzecznych. Intensywne opady w Sudetach Wschodnich oraz katastrofalne wezbranie Nysy Kłodzkiej i jej dopływów w lipcu 1997 roku były dla ziemi kłodzkiej czasem wielkich zmian środowiska dolinnego, którym towarzyszyła dramaturgia wydarzeń społecznych
Poniższe opracowanie powstało na bazie obserwacji i wykonanych tuż po powodzi badań terenowych największego wezbrania powodziowego XX wieku w tej części Sudetów. Ważnym aspektem prowadzonych badań była analiza zmian geomorfologicznych – powodziowych w dolinach od dawna zasiedlonych, z długimi odcinkami obudowanych koryt rzecznych, które przyczyniły się do nietypowego przebiegu i rozkładu kulminacji fali powodziowej. Potężna energia płynącej wody powodowała erozję den dolinnych, transport i sedymentację aluwiów, modyfikowaną przez umocnione kamienne i betonowe brzegi oraz infrastrukturę hydrotechniczną. Stąd też bierze się nietypowy zasięg gruzowo-żwirowych form przykorytowych oraz pozakorytowych, na który znaczny wpływ miał materiał antropogeniczny (m.in. pustaki, cegły, szkło) w budujących te formy osadach.
Janusz Łach
Oprawa miękka
Rok 2012