Przygórze (niem. Köpprich), leżące na wysokości od 440 do 510 m n.p.m. jest osadą usytuowaną na obrzeżu południowo-wschodniej części Gór Sowich (niem. Eulengebirge) w Sudetach Środkowych, u podstaw masywu ze szczytami Garncarz (niem. Quingenberg) – Garbiec (niem. Rohmhügel) i Golec (niem. Eisen Koppe), w dolinie potoku Piekielnica (niem.Kopperning/Koppering/Keprig/Hollenbach/Köppricher Bach), około 3 km na południowy-zachód od Przełęczy Woliborskiej (niem. Volpersdorfer Plänel). Brzegiem lasów po jego półn ocno – zachodniej, zachodniej i południowo- zachodniej stronie prowadzi granica Parku Krajobrazowego Gór Sowich, a zboczami gór od Przełęczy Woliborskiej po Przełęcz Bardzką rozpościera się obszar Natura 2000, do którego należą także łąki poniżej linii lasów a powyżej zabudowań Przygórza. Administracyjnie Przygórze jest częścią gminy Nowa Ruda w powiecie kłodzkim i województwie dolnośląskim.
Zawarta w podtytule cezura czasowa obszaru Przygórza, jego powstania i rozwoju osady, jaką ono było, obejmuje okres od głębokich pradziejów (15-13 tys. lat p.n.e.) do 1946 r., z małym wyjątkiem dotyczącym pojawienia się w lutym 1948 r. grupy polskich reemigrantów z Rumunii. Uwzględniono w niniejszej pracy ich przybycie, gdyż zamyka ono proces przybywania do Przygórza po II wojnie światowej zwartych grup osadników.